De zoete vruchten waren niet altijd inheems op onze breedtegraden. U kunt hier meer te weten komen over de oorsprong van de kers en zijn reis naar Europa.
Kersen (Prunus) zijn onmisbaar, zeker in de zomer. Velen herinneren zich waarschijnlijk de gelukkige kindertijd van het klimmen in kersenbomen, het plukken van de zoete rode parels en het houden van een wedstrijd om kersenpitten te spuwen. Maar oma's heerlijke kersenjam en heerlijke gelei van rood fruit zijn twee echte kersenklassiekers die vandaag de dag nog steeds worden genoten. Maar de kers is niet altijd thuis geweest op onze Midden-Europese breedtegraden - de bekende vrucht heeft zelfs een lange weg afgelegd.
Wat is de oorsprong van de kers?
Het eigenlijke thuisland van de kers ligt in Klein-Azië, in wat nu Turkije is. Al 74 v.Chr Een Romeinse generaal genaamd Lucius Licinius Lucullus (117 v.Chr.; † 56 v.Chr.) bracht de donkerrode vrucht uit de havenstad Kerasus terug naar Italië. De voorouders van de huidige zoete kersen (Prunus avium) zouden rond deze stad hebben gewoond, die in het noordoosten van Turkije direct aan de Zwarte Zee ligt en nu Giresun heet, sinds 400 v.Chr. gecultiveerd te zijn. In feite vonden onderzoekers stenen van de gewone kers (Prunus avium subsp. avium), het archetype van de hedendaagse zoete kers, in nederzettingen van de steen Leeftijd - dat is wat de kers telt voor een van de oudste fruitplanten in onze geschiedenis.
De kers dankt zijn naam aan zijn oorsprong in de stad Kerasus - en dat in vele talen. Het wordt bijvoorbeeld "cereza" genoemd in het Spaans, "cerise" in het Frans en "kiraz" in het Turks. Zelfs het Duitse woord "Kirsche" is terug te voeren op de naam van de havenstad in die tijd.
De exacte herkomst van de zure kers (Prunus cerasus) is daarentegen grotendeels onbekend: tegenwoordig wordt aangenomen dat het een hybride is van de wilde kers met een steppekers ( Prunus fruticosa), die waarschijnlijk ook uit Klein-Azië of de Balkan komt.
Sinds wanneer wordt de kers in heel Europa gevonden?
Toen de kers eindelijk in Italië arriveerde, verspreidde hij zich langzaam over het Europese continent. Door de enorme invloed van de Romeinen en hun enorme invloedssfeer was de verspreiding van het fruit bijzonder gunstig. Vandaag heeft de kers bijna de hele wereld veroverd met zijn voortreffelijke smaak en zal ons hopelijk deze zomer opnieuw betoveren met zoete ervaringen.
Welke variëteiten werden voor het eerst gevonden in Europa?
Vanaf de 16e eeuw waren zowel zoete als zure kersen wijdverbreid in heel Duitsland en in de loop van de tijd opgesplitst in talloze variëteiten en regionale variaties. Alleen al voor zoete kersen zouden in de 19e eeuw 600 verschillende variëteiten hebben bestaan. Helaas zijn veel van deze originele variëteiten tegenwoordig niet meer te vinden. Een van de oudste nog bestaande kersenrassen is de 'Big Black Knartle Cherry', die voor het eerst werd genoemd in 1540 en afkomstig is uit Frankrijk. Het is vandaag de dag nog steeds een van de meest populaire kersenrassen - het wordt ook nog steeds in Duitsland verbouwd. De 'vroegste van de merken' werd ook al in 1794 genoemd en is daarmee een van de oudste kersenrassen in Duitsland. Vanwege zijn bijzonder vroege rijpheid heeft hij de bijzondere eer om als startvariëteit van de kersenweek te dienen en zo het kersenseizoen in te luiden. Een van de oudste kersen afkomstig uit Duitsland is 'Büttner's rode kraakbeenkers', die al in 1795 werd beschreven.
In het geval van zure kersen daarentegen is de 'Schattenmorelle' niet alleen een populaire, maar ook een beproefde klassieker - de oorspronkelijk uit Frankrijk afkomstige kers werd al in 1650 beschreven . De 'Red May Cherry', waarvan wordt gezegd dat deze al sinds de 19e eeuw bestaat, heeft tot op de dag van vandaag overleefd in Duitsland dankzij zijn verfrissende zoetzure smaak, ook al wordt hij slechts zelden gekweekt. Een andere, zij het wat jongere, uit Duitsland afkomstige kers is 'Heimanns Rubinweichsel' - het ras uit 1920 is vandaag de dag nog steeds populair, vooral vanwege zijn resistentie tegen de ziekte van Monilia.